تو خوبی

چه طوره که هیچ کس این رو نمی‌بینه؟

این که جامعه شدیدا انسان‌ها رو به سمت ک*شر بودن سوق می‌ده.

هیچ کس نمی‌تونه صرفا با حفظ موقعیت ناظر بیرونی بودن خودش، مشغولیت‌هایی داشته باشه.

الکی مثلا فضیلتی در پرکار بودن و برتری نسبت به دیگران هست. در recognition گرفتن. همه باید قهرمان باشن.

با تحمیل نمره و رتبه و عنوان و برچسب و محل تحصیل و کار.

همه باید از ضمیر "من" استفاده کنن.

چی کار داری؟

الان به خودم بقبولونم که مقدرات بیرونی ارتباطی با خواست‌های درونی من دارن؟ دلیلی برای اهمیت دادن و ربط دادنش به خودم ندارم.

به زور باید اهمیت بدی و یه برچسبی رو بچسبونی به خودت.