افکار یخ‌زده نوجوانی

افکار شدیدا شخصی که مشمول گذر زمان شده‌ن و از رده محرمانه دراومدن:

 

درد مال قبل از زمانی بود که به ناظر بودن و مختار بودن و نقش اول بودن و نامعلوم بودن حقیقت ذهن و چیستی پی برده بودم. زمانی که نمیدونستم باید چه جوری باشم. یعنی اصلا سوال مشخصی نداشتم. کاملا گیج و گنگ ناظر اطرافیان بودم و نمیفهمیدم که چرا شبیه اون ها نیستم. چرا نمیتونم فیت بشم توی جمع. حتی به این که من میتونم چیزی غیر اون چه مرسوم بود باشم باور نداشتم. من حتی نمیدونستم باید دقیقا چه سوالی از خودم بپرسم. فقط سعی می کردم عادی باشم و دنبال فکری بودم که منو شبیه اونا کنه. موتورمو راه بندازه تا بتونم فکر کنم و زندگی کنم و واکنش نشون بدم. یعنی واقعا حرف درست رو بزنم و کار درست رو بکنم. چون اصلا سر در نمیاوردم که درست و غلط چیَن؟ و چرا من این قد از درست و غلط های اطرافم دورم و رسیدن بهشون برام غیرممکن به نظر میرسه؟ اونا میگن درسته. اون ها یه سری افراد رو ستایش میکنن که لایق ستایش شدن نیستن و شدت تفاوت من با اونا که کارهایی رو کردن که برای من خیلی عظیم و نشدنی به نظر میرسه منو intimidate کرد. سردرگمم.

زندگی سراسر کار و بی استرحت من رو بی نهایت وحشت زده می کرد از این که افرادی هستند که دارند این کار رو انجام میدن و تا چه حد برای من غیر قابل انجامه چنین زندگی‌ای. در عین حال که شدنی بودنش برام هضم نمیشه میبینم تنها راه انگار همینه و با این حساب من تا ابد عقب میمونم.

این که حرفام اورجینال باشن. در واژه و مفهوم بازتولید نکنم.

“People always say you should be yourself, like yourself is this definite thing, like a toaster or something. Like you can know what it is, even. But every so often, I’ll have like, a moment, where being myself and my life right where I am is, like, enough.”

نقل قول از سریال my so-called life درباره نوجوانی